سرداب سامراء

از بررسی كاربردهای گوناگون واژة سرداب در لغت و عرف عامه مردم به خوبی معلوم می‌شود كه این كلمه در كتاب‌های لغت و اصطلاح رایج در زبان اغلب مردم در طول تاریخ به یك معنی به كار می‌رود. توضیح آنکه سرداب و سردابه به خانه‌ای گفته می‌شود كه آن را در زمان‌های سابق ـ به ویژه در مناطق گرمسیر ـ در آن موقع كه هنوز وسایلی چون كولر، پنكه، یخچال و... ساخته نشده بود، در زمین می‌ساختند تا در ایام بسیار گرم تابستان از طریق سكونت در آنجا از گزند گرما در امان باشند و به وسیله قرار دادن اغذیه و اشربة فاسد شدنی در این مكان، از فاسد شدن آنها جلوگیری نمایند. مرحوم  دهخدا دراین‌باره می‌نویسد:

سرداب خانه‌ای را گویند كه در زمین سازند، خانه‌ای كه در زیرزمین سازند تا در گرما به آن پناه برند و آب در آنجا نگاه دارند تا سرد بماند...(1)

سرداب غیبت

متوكل عباسی نسبت به شیعیان و دوستداران اهل‌بیت(علیهم السلام) بسیار سخت‌گیری می‌كرد. تاریخ‌نگاران نقل می‌كنند كه هیچ‌كس مثل متوكل به گماردن جاسوس و جمع‌آوری اخبار مناطق گوناگون اهتمام نداشت. وقتی جاسوسان وی و فرماندار نظامی مدینه، عبدالله بن محمد هاشمی، در مورد فعالیت‌های سیاسی امام هادی(علیه السلام) و نفوذ معنوی او در بین مردم و به ویژه شیعیان گزارش‌هایی به متوكل دادند او بسیار نگران شد؛ زیرا شرایط به گونه‌ای نبود كه بتواند آن حضرت را به زور به زندان یا تبعید بفرستد یا جلوی فعالیت‌های او را بگیرد؛ از این رو به حیله و نیرنگ متوسل شد و به ظاهر نامه محبت‌آمیزی به امام هادی(علیه السلام) نوشت و او را به سامرا دعوت كرد.

آن‌گاه بدون معطلی یحیی بن هرثمه را با سیصد سرباز مأمور كرد كه امام هادی(علیه السلام) را به همراه خانواده به سامرا، مركز خلافت عباسی، منتقل نماید تا در سامرا از هر جهت بتواند آن حضرت را زیر نظر داشته باشد. به این ترتیب حضرت هادی(علیه السلام) در سال 236ق. به سامرا برده شد و در بدترین شرایط، تحت‌نظر دژخیمان عباسی در شهر سامرا زندگی كرد و در نهایت با توطئه‌ای كه متوكل چیده بود به شهادت رسید و بدن مطهر آن حضرت در همان خانه مسكونی خودشان به خاك سپرده شد.

پس از شهادت امام هادی(علیه السلام) حضرت عسكری(علیه السلام) در همان خانه‌ای كه پدر بزرگوارشان در آنجا زندگی می‌كردند سكونت گزیدند.

دربارة سرداب دو دیدگاه وجود دارد:

بسیاری بر این باورند با توجه به شرایط جغرافیایی منزل، همانند دیگر خانه‌ها از ابتدا این سرداب با همین عنوان و کارکرد وجود داشته است؛

برخی مانند مرحوم علامه عسکری بر این باور بوده اند که شهرهایی مانند سامرا و شهرری با گذر ایام به واسطه اختلاف ارتفاع پدیدار شده شهرهای جدید روی شهرهای قدیم ساخته می‌شده اند. بنای شهر جدید روی شهر قدیم باعث می‌شود که خانه‌های مسکونی شهر قدیمی کارکرد سردابی شهرهای جدید را پیدا کند. بنا بر این نظر، سرداب مورد بحث ما همان منزل مسکونی ائمه(ع) بوده که با ساخت شهر جدید چون در ارتفاع پایین‌تری قرار گرفته به مانند سرداب به نظر می‌آید.

هرکدام از دو نظر فوق را بپذیریم بنا بر گزارش‌های مسلم تاریخی و روایات معتبر متعدد تعداد قابل توجهی از تشرفات به محضر امام عصر(علیه السلام)  تا  آغاز غیبت کبرا و خصوصاً در دوره حیات امام عسکری(علیه السلام)  در این خانه و سرداب شریف انجام گرفته است؛ از آن جمله‌اند: دیدار علی بن بلال، احمد بن هلال، محمد بن معاویه بن حكم و...

خانه امام عسكری(علیه السلام) از آن جهت كه محلّ سكونت و عبادت سه نفر از امامان شیعه یعنی امام هادی، امام حسن عسكری و امام مهدی(عج) بوده همواره در طول تاریخ مورد توجه و احترام مردم واقع شده است. علاوه بر آن به شهادت اسناد معتبر تاریخی، قبر بیش از بیست و دو تن از امام‌زادگان نیز در آن محل واقع شده كه این امر در نوع خود نشانگر اهمیت و ارج این مكان شریف در نزد اولیای الهی است و از همین‌رو هماره مورد احترام شیعیان بوده است.

یكی از مهم‌ترین علل تحت نظر قرار گرفتن امام هادی(علیه السلام) و امام عسكری(علیه السلام) دستیابی به حضرت مهدی(عج) بود؛ چون خلفای عباسی از طریق ده‌ها روایت ـ كه از پیامبر اكرم(ص) نقل شده بود ـ خبر داشتند كه فرزند حضرت عسكری(علیه السلام)، امام مهدی(عج) بساط حكومت‌های جائر و غاصب را در هم خواهد پیچید. از این‌رو همیشه در كمین بودند تا به محض تولد فرزند امام عسكری(علیه السلام) او را دستگیر نموده، به شهادت برسانند. حتی سال‌ها پس از شهادت امام حسن عسكری(علیه السلام) خلفای عباسی منزل امام عسكری(علیه السلام) را زیرنظر داشتند و گاهی به طور ناگهانی به آنجا یورش می‌بردند تا بلكه بتوانند حضرت مهدی(عج) را دستگیر كنند؛ زیرا در جریان شهادت امام عسكری(علیه السلام) وقتی امام مهدی(عج) عموی خود ـ جعفر ـ را از نماز خواندن بر پیكر امام عسكری(علیه السلام) باز داشتند و خود بر پیكر آن حضرت نماز خواندند تقریباً بر همگان معلوم شد كه امام مهدی(عج) علی‌رغم مراقبت‌های دژخیمان عباسی متولد شده‌اند و هم‌اكنون جانشینی حضرت عسكری(علیه السلام) را برعهده دارند. بنابراین، پس از شهادت امام یازدهم نه تنها از شدت تعقیب و جست‌وجوی عوامل حكومت كاسته نشد بلكه به جهت احساس خطر بیشتر بر شدت این كار افزوده شد. در یك مورد معتضد (شانزدهمین خلیفه عباسی) عده‌ای از سربازان خود را از بغداد به سامرا فرستاد تا به طور ناگهانی، در فرصتی مناسب در حالی كه اطراف خانه امام عسكری(علیه السلام) را به محاصره در می‌آورند به داخل منزل یورش ببرند و اگر حضرت مهدی(عج) را در آنجا یافتند دستگیر نمایند.

وقتی سربازان خلیفه وارد حیاط خانه امام عسكری(علیه السلام) شدند و بخش‌های مختلف خانه را مورد بررسی قرار دادند به در سرداب منزل رسیدند، از صدای تلاوت قرآن كه به گوش می‌رسید متوجه شدند كه امام مهدی(عج) در سرداب مشغول تلاوت قرآن هستند. با مشاهده این كار آنجا را به طور كامل به محاصره خود درآوردند و در پشت در سرداب منتظر ماندند تا موقع خارج شدن آن حضرت او را دستگیر نمایند. مدتی بعد امام(عج) در جلو چشم سربازان خلیفه از سرداب بیرون آمدند و آنجا را ترك كردند بدون اینكه حتی یك نفر از سربازان جرئت پیدا كنند تا كاری انجام دهند.

وقتی كه امام(عج) كاملاً از دید سربازان دور شدند فرماندة نیروهای خلیفة عباسی به نیروهای خود دستور داد تا وارد سرداب شوند و امام(عج) را دستگیر نمایند. سربازها به او گفتند: مگر ندیدید كه او از سرداب خارج شد و از مقابل شما عبور كرد و از خانه خارج شد؟ به محض شنیدن این خبر فرماندة دژخیمان عباسی در حالی كه بسیار آشفته و نگران شده بود گفت: من كسی را ندیدم اگر شما او را دیدید چرا دستگیرش نكردید؟ آنها در پاسخ گفتند: ما گمان می‌كردیم كه خود شما او را می‌بینید و لزومی نمی‌بینید كه او را دستگیر كنیم در نتیجه ما هم هیچ‌گونه عكس‌العملی نشان ندادیم.(2)

از این تاریخ به بعد سرداب امام حسن عسكری(علیه السلام) به سرداب غیبت مشهور شد. این در حالی بود كه سال‌ها پیش از آن؛ یعنی در سال 260ق. به دنبال شهادت حضرت عسكری(علیه السلام) دوران غیبت صغرا شروع شده بود.3

دشمنان امام عصر(عج) در دورة معاصر که همراه با اشغالگران اروپایی و آمریکایی، گستاخی و جسارتی افزون یافته اند در کنار دیگر جنایات جانسوز و بی‌رحمانه خود، طیّ دو نوبت بمب گذاری به تخریب این مکان نورانی همت گماشتند و تا حدّ زیادی به خواسته پلید خود دست یافتند.

 در هرحال این سرداب در طول تاریخ به اندازه‌ای مورد توجه مردم بوده است كه در آن آثار ارزشمندی از منبت‌كاری و كاشی‌كاری و سایر هنرهای معماری به كار رفته است. از جمله این اشیا، درِ چوبی نفیسی است كه از دوران خلافت عباسیان به جای مانده است و از ویژگی‌های هنری و تاریخی ارزشمندی برخوردار است.

دشمنان مكتب تشیع در طول تاریخ، گاه از سر جهالت و گاه به خاطر عنادی كه با اهل‌بیت(ع) داشتند، با به كارگیری عوامل خود، از راه جعل افسانه‌های خیالی و بی‌اساس و نسبت دادن آن به شیعیان، اصل مكتب تشیع را زیر سؤال ببرند و پیروان آن را مورد تمسخر و استهزا قرار دهند. ابن خلدون در این زمینه می‌نویسد:

«غلو كنندگان شیعه مخصوصاً دوازده امامی‌ها می‌پندارند: دوازدهمین امامشان كه محمدبن حسن العسكری است كه از او به لقب مهدی یاد می‌كنند، داخل سرداب خانه‌شان در شهر حله متولد شد و در حالی كه در آغوش مادرش مخفی بود غائب گشت و او در آخرالزمان ظهور و زمین را از عدل و داد پر می‌كند...(3)

و در ادامه اضافه می‌كند:

... شیعیان هم‌اكنون نیز بعد از نماز مغرب جلو در این سرداب، با اسب‌های آماده جمع می‌شوند واو را به اسم صدا می‌زنند كه: ای سرور ما اكنون ما آماده‌ایم ظهور كن...!!!»

همان طور که دیدیم شیعیان این مکان را محل آغاز غیبت نمی‌دانند و از آن جهت برای آنان مورد احترام بوده که خانة سه امام معصوم(علیهم السلام) و محل سکونت و عبادت ایشان بوده است. نه تنها شیعیان در اطراف این چاه، انتظار نمی‌کشند که اساساً محلّ ظهور را بنا بر روایات متواتر و مکرر با کیلومترها فاصله از این چاه در باشرافت‌ترین نقطة روی زمین و کنار کعبه می‌دانند. البته این را نمی‌توان منکر شد که شرافت این مکان و انتساب آن به پدر و جدّ امام زمان(عج)  می‌تواند دلیل قابل توجهی برای حضور ایشان در نوبت‌های زیاد و زمان‌های نامشخص باشد و شاید بر همین اساس بوده که تشرفات زیادی در این مکان اتفاق افتاده و این مکان را از جمله مکان‌هایی قرار داده که بیش از دیگر بناها و اماکن شرف پذیرایی از آن وجود نازنین یافته است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: